Radio-priče – Nedžad Ibrišimović  /Sarajevo, 1940. – 2011./

U produkciji Dokumentarno-dramskog programa Radija Federacije, 2005.godine realizirane su radio-priče Nedžada Ibrišimovića. Posebnost ovih radiofonskih sadržaja je u tome što ih interpretira Ibrišimović lično.

U četvrtom dijelu poslušajte priče – Lutka i Žurno ispričao Šamilov sin

**

„Nedžad Ibrišimović privlačio je pažnju svojom osebujnom pojavom ne ostavljajući nikoga ravnodušnim, jer sve je u njegovom ponašanju nagovještavalo da je riječ o osjetljivom, tankoćutnom, a istovremeno silovitom čovjeku, koji nije pravio životne kompromise. Takav je bio i u književnosti, u kojoj se mogla osjetiti njegova komplikovana ličnost, njegovo neposredno, pošteno i otvoreno vjerovanje u načela života i svijeta za koja je intimno smatrao da predstavljaju apsolutni okvir svekolikog postojanja. Pisao je teško i s mukom, porađao je književnost, kako je često volio reći, neprekidno se boreći s fantazmama vlastitih umjetničkih ambicija, ne sluteći da su njegove knjige jezički i umjetnički dragulji. Ako je i pisao uz patnju, njegova književnost bila je čisti jezički delirij toliko nespojiv s njegovim smušenim, tvrdim i oskudnim govorom, koji je nebrojeno puta bio pokretač piščevih nesporazuma s društvom i okolinom.“ – Jasmin Agić

Nedžad Ibrišimović, nakon smrti oca, s majkom odlazi u Žepče, gdje završava osnovnu školu. Prvi razred Tehničke škole pohađa u Zenici, a školovanje nastavlja u Sarajevu, na odsjeku za vajarstvo Škole primjenjenih umjetnosti. Kao nastavnik Ibrišimović je godinu dana radio u Žepču, a na Filozofskom fakultetu u Sarajevu, 1971.godine završava studij filozofije. Radio je i kao urednik u listovima „Naši dani“ i „Oslobođenje“.

Svoju prvu knjigu „Kuća zatvorenih vrata“, Ibrišimović objavljuje 1964.godine. „Najbolji časovničar na svijetu“, „Pisac i njegova kreatura“, „Zlatni most“, „Glas koji je pukao o Egidiju“ i „Izvor“  – naslovi su radio-drama koje su realizirane u produkciji Radija Sarajevo. Roman „Ugursuz“ objavljen je 1968.godine i imao je nekoliko izdanja u BiH, a objavljen je i u Pragu i Prištini. U periodu između 1971. i 1991.godine Nedžad Ibrišimović je objavio djela – „Karabeg“, „Priče“, „Živo i mrtvo“, „Zmaj od Bosne“, „Car si ove hefte“, „Šamili tubakovi“, „Nakaza i vila“, „Drame“, „Kuća bez vrata i druge priče“, „Braća i veziri“, „Dva dana u Al-Akru“, „Knjiga Adema Kahrimana napisana Nedžadom Ibrišimovićem Bosancem“, „Zambaci moje duše“, „Vječnik“, „El-Hidrova knjiga“ ...  Za roman „Ugursuz“ Nedžad Ibrišimović dobio je Šestoaprilsku nagradu grada Sarajeva 1969. godine, a za televizijsku adaptaciju ovo djela prvu nagradu za dramski tekst na Bledskom festivalu 1970.godine.  Za roman „Karabeg“ Ibrišimović je dobio godišnju nagradu Izdavačkog preduzeća "Svjetlost" 1971. godine, za roman „Braća i veziri“ godišnju nagradu Izdavačkog preduzeća "Veselin Masleša" 1989.godine, a za djelo „Knjiga Adema Kahrimana napisana Nedžadom Ibrišimovićem Bosancem“ dodijeljena mu je nagrada Društva pisaca BiH 1992.godine. Izabrana djela I – X N.Ibrišimovića objavljena su 2004.godine i nagrađena „Nagradom Skender Kulenović“. Nakon objavljivanja djela "Vječnik" (2005.), Društvo pisaca BiH, Nedžada Ibrišimovića kandidiralo je za Nobelovu nagradu. Roman "Vječnik" imao je osam izdanja, a ukupan tiraž romana bio je preko dvanaest hiljada primjeraka.

U toku rata u našoj zemlji Ibrišimović je u sarajevskom naselju Dobrinja organizirao rad KZB „Preporod“. Ibrišimović je bio član Udruženja likovnih umjetnika BiH od 1982. godine. Bio je predsjednik Društva pisaca BiH od 1993.  do 2001. godine, a u periodu od 1995. do 1998.godine bio je  glavni i odgovorni urednik časopisa za književnost "Život". Djela Nedžada Ibrišimovića prevedena su na češki, turski, albanski, engleski, francuski, španski, njemački i italijanski jezik.

Nedžad Ibrišimović umro je 15.septembra 2011.godine u Sarajevu.

**

Ton majstor – Mirsad Tukić

Realizacija – Mirsad Tukić i Mirsad Mulabegović

Produkcija – Dokumentarno-dramski program Radija Federacije BiH, 2005.godine.

Foto – Milomir Kovačević Strašni